تصویری از فایننشال پست که کارکنان ایر کانادا را در حال تظاهرات اعتصاب نشان میدهد
خوب یادم هست در سال 2008 که برای اولین با پرواز ایر کانادا از ونکوور به تورنتو رفتم، تا از اونجا با خط هوایی امارات به دبی و بعدش به تهران پرواز بکنم. با خودم فکر میکردم این فقط یه پرواز داخلی بیشتر نیست و نمیتونه ملاک کیفیت یک خط هوایی پر اسم و رسم باشه که دولت کانادا در پشت اون قرار داره، ولی در هر حال وضع فلاکت باری بود، و به هیچ وجه با پروازهای داخلی اروپا قابل مقایسه نبود.
برای بلیطی در حدود 600 دلار فقط برای یک مسیر، سرویسی که ارایه شد اصلا تناسبی نداشت. مهمانداران مثل این بود که از سر ناچاری تن به این کار دادن و اون رو از حد و لیافت خودشون کمتر میبینن. در پرواز پنج ساعته، غذایی که به مسافرین داده شد عبارت بود از یک ساندویچ سرد با یک آب پرتقال و بقیه ماجرا این بود که برای کوچکترین نیازی باید سر کیسه رو شل میکردی. ناگفته نماند که یکی دوبار هم دیدم که آب مجانی به مسافرین داده شد، که نقض اصل یزیدی بودن این خط هوایی است. ادامه خواندن پرواز کافی است، روی زمین راه برویم←
آخرین باری که به یکی از این کارجویان مشتاق خوش بر و رو گفتم اینجا باید بلد باشی و بتونی هر آن خودتو بفروشی نزدیک بود یه دست مفصل کتک بخورم و خلاصه با هزار سلام و صلوات و بعد از اینکه ثابت کردیم که ما خیلی بچه مثبت هستیم و خیلی غرضی نداریم موضوع به خیر گذشت. اینکه لازمه که بتونی خودفروشی بکنی هم البته غیر از حقیقت نیست، و درست ترجمه عبارت learn how to sell yourself هستش که در همه سمینارها و آموزش های مربوط به کاریابی در مورد اون صحبت میشه.
ناگفته نماند که غرض از خودفروشی قدری با اون معنی منفی که ما ازش استنباط میکنیم فاصله داره، و بیشتر اشاره میکنه به این قابلیت که شما در خودتون پرورش میدین تا در لحظه مناسب و به قول خودمون تا تنور داغ شد نون رو بچسبونید یا در لحظه مناسب تیر رو رها کنی به سمت هدف. به هر حال صنعتی است که متاسفانه همه از اون بهره ندارن، ولی چاره چیه، طاووس و هندوستان است و همین.
اینکه اولین مطلب این ماه رو با خبر ناگوار شروع کنم اصلا مطلوب خودم هم نبود، اما خبر از دنیا رفتن استیو جابز آنقدر ناراحت کننده بود، و تاثیری که این انسان فرهیخته و مبتکر بر روی شخص من داشت به اندازه ای عمیق هست که نمی تونم قلم رو بر محور مطلب دیگری به گردش دربیارم.
من معتقدم هر انسانی یک شخصیت تکنیکی داره که بر اساس تجربه و تحصیلات و علایق، و در طی زمان شکل پیدا میکنه. برای من سالهای دهه شصت اوج این شکل گیری به حساب میاد. یادمه همون سال ها بود که برای اولین بار کامپیوتر های مک اینتاش رو در دفتر یکی از دوستان پدرم دیدم، و این البته اولین مواجهه من با کامپیوتر هم بود، و دیگه اینکه برام خیلی جالب بود که یه وسیله ای هست با این قابلیت ها که کارها رو چقدر ساده میکنه.
از وست ونکوور که به سمت غرب حرکت کنی و در امتداد جاده مارین درایو ادامه بدی، جاده ای در مقابل شما پدیدار میشه که از زیبایی هیچ کم از جاده کلاردشت به عباس آباد نداره، با پیچ و خم های فراوان، صخره های بلند در یک سو و اقیانوس آرام در سوی دیگر. در آنطرف هر پیچ منظره تازه ای با نمایی متفاوت از اقیانوس پدیدار میشه که بعضی وقتها رانندگی در اون واقعا دشوار میشه از بس که توجه آدم رو منحرف میکنه.
در میانه همین جاده به تابلوی لایت هاوس پارک برمی خورم و میپیچم به داخل جاده شوسه ای که در انتها میرسه به یک پارکینگ. از اینجا یک مسیر برای قدم زدن در میانه پارک آغاز میشه که از میان درختان قطور و سر به فلک کشیده سرو قرمز عبور میکنه. مسیر های متعددی برای قدم زدن هست که هیچکدوم خیلی طولانی نیستن و در میانه راه هم امکانات مختلفی برای پیک نیک مهیا شده. ادامه خواندن سفر تصویری به درون لایت هاوس پارک←
هارپر، نخست وزیر کانادا در لباس بومیان ابتدایی کانادا
از اونجایی که اقوام مختلف با ریشه ها و فرهنگ های متفاوت در کانادا ساکن هستند، امکان اینکه به یک جمع بندی کلی در مورد فرهنگ قالب در این کشور برسیم شاید خیلی آسون یا حتی اصولا مقدور نباشه. هرچند در طی چند صد سال گذشته بیشتر اروپایی ها و بعد از اون چینی ها در سرزمین کانادا ساکن بودند، با رشد روند مهاجرت، از تمام نقاط دنیا مهاجرین با خصوصیت های فرهنگی و قومی خودشون به این کشور اومدن و با اومدنشون خون تازه ای به رگ های این جریان دائم التغییر تزریق کردند و میکنند.
بر اساس آمار سال 2006 بیش از 200 گروه قومی مختلف در کانادا زندگی میکنند و در حدود 5 میلیون نفر که در حدود 16.2 درصد جمعیت کانادا رو تشکیل میده، در زمره اقلیت های قومی قرار میگیرن. ادامه خواندن اندر احوالات و آداب فرهنگی کاناداییون←
{نمی دانم جايی برای شکوه هست از اين تجربه خود خواسته، که نيست البته، اما جای درد دل که هست}
اینکه اولین مطلب این ماه رو با خبر ناگوار شروع کنم اصلا مطلوب خودم هم نبود، اما خبر از دنیا رفتن استیو جابز آنقدر ناراحت کننده بود، و تاثیری که این انسان فرهیخته و مبتکر بر روی شخص من داشت به اندازه ای عمیق هست که نمی تونم قلم رو بر محور مطلب دیگری به گردش دربیارم.
از وست ونکوور که به سمت غرب حرکت کنی و در امتداد جاده مارین درایو ادامه بدی، جاده ای در مقابل شما پدیدار میشه که از زیبایی هیچ کم از جاده کلاردشت به عباس آباد نداره، با پیچ و خم های فراوان، صخره های بلند در یک سو و اقیانوس آرام در سوی دیگر. در آنطرف هر پیچ منظره تازه ای با نمایی متفاوت از اقیانوس پدیدار میشه که بعضی وقتها رانندگی در اون واقعا دشوار میشه از بس که توجه آدم رو منحرف میکنه.
