از وست ونکوور که به سمت غرب حرکت کنی و در امتداد جاده مارین درایو ادامه بدی، جاده ای در مقابل شما پدیدار میشه که از زیبایی هیچ کم از جاده کلاردشت به عباس آباد نداره، با پیچ و خم های فراوان، صخره های بلند در یک سو و اقیانوس آرام در سوی دیگر. در آنطرف هر پیچ منظره تازه ای با نمایی متفاوت از اقیانوس پدیدار میشه که بعضی وقتها رانندگی در اون واقعا دشوار میشه از بس که توجه آدم رو منحرف میکنه.
در میانه همین جاده به تابلوی لایت هاوس پارک برمی خورم و میپیچم به داخل جاده شوسه ای که در انتها میرسه به یک پارکینگ. از اینجا یک مسیر برای قدم زدن در میانه پارک آغاز میشه که از میان درختان قطور و سر به فلک کشیده سرو قرمز عبور میکنه. مسیر های متعددی برای قدم زدن هست که هیچکدوم خیلی طولانی نیستن و در میانه راه هم امکانات مختلفی برای پیک نیک مهیا شده.
در گوشه هایی از راه صخره ها هم در کناره جاده خودنمایی میکنند و یکی از مسیرها به ساحل صخره ای مشرف به اقیانوس آرام منتهی میشه که گاه و بیگاه کروزهای آلاسکا رو میتونی از اونجا ببینی که با غرور و متانت تمام از مقابل چشم لم دادگان در ساحل که سعی می کنند کوچکترین مقدار از آفتاب تابستون کوتاه ونکوور از دستشون در نره، عبور میکنند.
این پارک به دلیل وجود یک چراغ دریایی در اون لایت هاوس پارک (Lighthouse Park) نامیده میشه و یکی از نقاط دیدنی و تفریحی در منطقه وست ونکوور هستش. درختان این پارک تا پانصد سال عمر دارند و منظره شهر ونکوور از اون بسیار دیدنی است. در روزهای آفتابی شمار فراوانی قایق رو میبینید که در آب های اطراف پارک شناور هستن.
بیشترین تعداد آدمها رو در سواحل صخره ای و گرم مجاور اقیانوس میشه دید، البته در روزهای آفتابی، که از این امکان ساده و ارزون برای برنزه شدن استفاده میکنن. عکس هایی که در ادامه آوردم همه در یک روز تابستونی گرفته شدند.
