خوب یادم هست در سال 2008 که برای اولین با پرواز ایر کانادا از ونکوور به تورنتو رفتم، تا از اونجا با خط هوایی امارات به دبی و بعدش به تهران پرواز بکنم. با خودم فکر میکردم این فقط یه پرواز داخلی بیشتر نیست و نمیتونه ملاک کیفیت یک خط هوایی پر اسم و رسم باشه که دولت کانادا در پشت اون قرار داره، ولی در هر حال وضع فلاکت باری بود، و به هیچ وجه با پروازهای داخلی اروپا قابل مقایسه نبود.

برای بلیطی در حدود 600 دلار فقط برای یک مسیر، سرویسی که ارایه شد اصلا تناسبی نداشت. مهمانداران مثل این بود که از سر ناچاری تن به این کار دادن و اون رو از حد و لیافت خودشون کمتر میبینن. در پرواز پنج ساعته، غذایی که به مسافرین داده شد عبارت بود از یک ساندویچ سرد با یک آب پرتقال و بقیه ماجرا این بود که برای کوچکترین نیازی باید سر کیسه رو شل میکردی. ناگفته نماند که یکی دوبار هم دیدم که آب مجانی به مسافرین داده شد، که نقض اصل یزیدی بودن این خط هوایی است.

در مسیر برگشت که پرواز ایر کانادا از لندن رو به ونکوور سوار شدم، متوجه شدم که این ماجرا محدود به پرواز های داخلی نیست. در اینجا مهمانداران نه فقط بدون هیچ احساس مسئولیتی کار میکردند بلکه ظاهرا تمایل فراوانی داشتن که با سوالاتی که مسافرین میپرسیدن یا با نیازهای فوری اونها تفریح هم بکنند و خلاصه خیلی خنده رو بودن!!! این موضوع بیشتر به این دلیل به چشم میومد که پرواز قبلی من با امارات انجام شده بود و خب این خط هوایی همیشه در رتبه اول یا دوم در سطح جهانی قرار داره.

برای اینکه یکی از این مهمانداران محترم رو پیدا بکنی باید تا ابد صبر میکردی و در پرواز نه ساعته ای که تقریبا تمام اون از روز قطب شمال انجام میشه پتو به قدر کافی در هواپیما وجود نداشت، به طوری که بالاخره من از کاپشنم برای گرم کردن خودم استفاده کردم. هر سوالی میپرسیدی ظاهرا موجبات شعف این موجودات رو فراهم میکرد و فقط کسانی در این وای مخوف موفق بودند که صداشون کلف تر و بلندتر بود. خلاصه بی نظمی و بی مسئولیتی در همه اوضاع به وضوح به چشم میخورد.

این شد که من تصمیم قاطع گرفتم که دیگه با این خط هوایی مسافرت نکنم، و از اون موقع هم بر این تصمیم موندم. اون جاهایی هم که فقط با این خط هوایی میشه رفت رو بی خیال شدیم و نمیریم یا از ماشین یا قطار استفاده میکنیم. معمولا هزینه سفر با روشهای مختلف هم در کانادا به هم نزدیکه و فقط مقوله امنیت و زمان در اون دخیل هست.

اخیرا در خبر ها بود که کارکنان کابین ایرکانادا قصد اعتصاب دارن، خبر در اینجا، دلیلش هم اینگونه عنوان شده که کارکنان نسبت به طرح جدیدی که موجب کاهش دستمزدها میشه و چند مورد دیگه از جمله کاهش پوشش های خدماتی و بیمه ای اعتراض دارن. با انتشار این خبر، سهام ایرکانادا در بازار بورس تورنتو افت قابل توجهی کرد و از حدود 1.48 در هر سهم در روز سوم اکتبر به 1.21 در هر سهم در روز پنجم اکتبر رسید.

نشانه های سهام ایر کانادادر بازار بورس تورنتو AC.A و AC.B هستن و میتونید تغییرات سهام اون رو درسایت TSX ببینید. به طور کلی سهام این خط هوایی در ابتدای سال جاری یک روند صعودی خوبی رو شروع کرد و تا 3.86 در هر سهم هم بالا رفت اما مجددا از میانه فوریه شروع به نزول کرد.

بعدش هم در خبرها اومد که وزیر کار با استناد به یه سری بندهای قانونی که برای هر نوع اعتصاب در کانادا تدوین شدن، فعلا مانع این برنامه شده، خبر رو اینجا بخونید. اصول قانونی که مورد رجوع هستن از هر نوع ورود به اعتصاب در صورت به مخاطره انداختن امنیت یا سلامت عمومی، جلوگیری میکنن. جزییات و تحلیل این بندها رو میتونید اینجا بخونید. حال کنین با قانونی بودن اعتصاب و اینکه چطور حق اعتراض مدنی برای همه افراد و مشاغل در نظر گرفته شده و شرایط اون مدون هم شده، حالا اینکه میتونه مورد سوء استفاده مراجع هم قرار بگیره از محدوده این بحث خارجه.

به هر حال فعلا اعتصاب منتفی است و قیمت سهام ایرکانادا هم کمی بهبود پیدا کرده، اما این به معنی حل کامل مشکل نیست. اتحادیه دخیل در این جریان هم (CUPE) که نزدیک به 6800 مستخدم پروازی رو نمایندگی میکنه، راه حلی برای دور زدن این مانع پیدا خواهند کرد.

اما اونچه که جالبه اینه که به نظر میرسه با اینکه اقبال عمومی به این خط هوایی بهتر شده اما همچنان ایرکانادا به دنبال راهی برای کاهش هزینه های خودش میگرده تا در این شرایط پررقابت بتونه دوام بیاره، شاید با خودشون فکر کردن این کارکنان ما همین هم از سرشون زیاده، یا شاید هم دستمزد مدیران ارشد رو میخوان افزایش بدن و دارن منابع مالی اون رو تامین میکنن! آخه اینجا خیلی مرسومه که مدیران بالا بالا حقوق های چندین میلیونی بگیرن، برای انجام موفقیت آمیز کاری در سال 1973 یا اون حدودها.

یک موسسه ای هست به نام J.D. Power and Associates که هر ساله وضعیت خطوط هوایی آمریکای شمالی رو با مراجعه به آرای مسافرین بررسی و مطالعه میکنه و در اوایل تابستون که آغاز افزایش تقاضا برای مسافرت های هوایی است اون رو منتشر میکنه، حالا چرا اول تابستون، من هم نمیدونم. در این گزارشها هر چند ایر کانادا تقریبا همیشه بالای متوسط سطح رضایت قرار داشته (ببین خطوط هوایی آمریکای شمالی چه فلاکتی هستن) اما با یه نگاه به گزارش امسال و مقایسه اون با پارسال کاملا میبینید که دو پله هم بالاتر رفته و به مقام دوم بعد از آلاسکا ایرلاین ارتقاء پیدا کرده. گزارش امسال رو اینجا بخونید. خلاصه گزارش پارسال هم در اینجا قابل خوندن هستش.

با این تفاضیل به نظر میرسه که تا یه مدتی اوضاع ناآروم باشه و اتحادیه کارکنان ایرکانادا برای دفاع از حق مظلومین در روی زمین، ببخشید در روی هوا، محکم ایستادگی بکنه. نمیدونم اگه اعتصاب عملی بشه، تاثیری بر هزینه های زندگی و کسب و کار بگذاره یا نه ولی در هر حال، برای من همچنان ایرکانادا در لیست سیاه قرار داره و ترجیح میدم به جای پرواز یه مدتی هم روی زمین راه برم.