خوب یادم هست در سال 2008 که برای اولین با پرواز ایر کانادا از ونکوور به تورنتو رفتم، تا از اونجا با خط هوایی امارات به دبی و بعدش به تهران پرواز بکنم. با خودم فکر میکردم این فقط یه پرواز داخلی بیشتر نیست و نمیتونه ملاک کیفیت یک خط هوایی پر اسم و رسم باشه که دولت کانادا در پشت اون قرار داره، ولی در هر حال وضع فلاکت باری بود، و به هیچ وجه با پروازهای داخلی اروپا قابل مقایسه نبود.

برای بلیطی در حدود 600 دلار فقط برای یک مسیر، سرویسی که ارایه شد اصلا تناسبی نداشت. مهمانداران مثل این بود که از سر ناچاری تن به این کار دادن و اون رو از حد و لیافت خودشون کمتر میبینن. در پرواز پنج ساعته، غذایی که به مسافرین داده شد عبارت بود از یک ساندویچ سرد با یک آب پرتقال و بقیه ماجرا این بود که برای کوچکترین نیازی باید سر کیسه رو شل میکردی. ناگفته نماند که یکی دوبار هم دیدم که آب مجانی به مسافرین داده شد، که نقض اصل یزیدی بودن این خط هوایی است. ادامه خواندن پرواز کافی است، روی زمین راه برویم ←

وقتی برای اولین بار تصویر مونا زارعی رو روی تخت بیمارستان دیدم خیلی متاثر شدم، به یاد همه تلاشهایی افتادم که خودم انجام دادم تا بیام این سوی دنیا، با هزار امید و دلخوشی و گذشتن از خیلی چیزایی که همه ممکنه حاضر نباشن به راحتی از دست بدن و به این فکر کردم که چقدر از ما به همین ترتیب با سختی خودمون رو میرسونیم اینجا تا شاید شرایط زندگی و آینده بهتری رو فراهم بکنیم.

مونا هم مثل بقیه، با تلاش و موفقیت های علمی خودش رو رسونده به دنیای آزاد، اما نه چندان خوش شانس، و هنوز چهار ماه از نفس کشیدن در هوای کشور جدید نگذشته بوده که متوجه میشه دچار یکی از انواع نادر بیماری های خونی شده. این شیر دختر علیرغم همه مشکلاتی که به واسطه این بیماری به وجود اومده، همچنان به تحصیل ادامه میده تا اینکه بالاخره بیماری از پای درش میاره و حالا همه روزها و شبهاش رو در بیمارستان سر میکنه.

ادامه خواندن ایرانیان، مظهر شرافت و فداکاری در هر جایی از دنیا ←