از پانزدهم اکتبر دامنه جنبش “وال استریت را اشغال کنید” به ونکوور کانادا هم کشیده شد و مردم و طرفداران این جنبش در حرکتی مشابه با عنوان “ونکوور را اشغال کنید” یا Occupy Vancouver در داون تاون ونکوور و در مقابل ساختمان های سر به آسمان کشیده ای که به شرکت های بزرگ تعلق دارند به صورت مداوم تجمع تشکیل می دهند.

مدتهاست که در اخبار و تحلیل ها میشنویم که نظام اقتصادی کنونی به دلایل گوناگون از جمله نابرابری های اجتماعی ایجاد شده امکان ادامه نخواهد داشت و به زودی دچار مشکلات عدیده ای خواهد شد. نمونه هایی از این مشکلات هم در مقاطع مختلف به شکل سقوط غیر قابل کنترل بازار سهام خودش رو نشون داد. همینطور از تحلیلگران میشنویم که توان نیروی کار به درستی و در جای مناسب به کار گرفته نمیشه، دستمزدها در مواردی بسیار با مسئولیتها نامتناسب هستن، و خلاصه کلی علت دیگه که موجبات فرسودگی و نارضایتی بیشتر افراد رو فراهم کرده.

عدم وجود تامین اجتماعی مناسب، مانند خدمات درمانی یا بازنشستگی، که در مقابل این همه تلاش حاصل میشه هم یکی دیگه از مواردی است که مردم رو نگران و در مواردی هم خشمگین کرده. البته وضع در کانادا تا حدی بهتره بخصوص اینکه اینجا خدمات درمانی در کنترل مطلق دولت قرار داره و برای همه ساکنان مجانی است، البته این استنباط ایجاد نشه که این خدمات ایده آل هستند و نارضایتی در این زمینه وجود نداره، ولی به هر حال وضع از آمریکا بهتره.

خلاصه اینجوری شد که من از فرصت به دست اومده استفاده کردم و در یک روز آفتابی اما سرد اکتبر رفتم وسط این جماعت تا ببینم حرف حساب اینهایی که کار و زندگی خودشون رو رها کردن و به خیابونها ریختن چی ممکنه باشه. با برخی صحبت کردم و همون حرفهایی رو شنیدم که از زبان خبرگزاریها و شبکه های تلویزیونی آمریکا همه به دفعات شنیدیم، همگی از نابرابری شکایت دارند و میخوان دسترنج زحماتشون رو بگیرن نه اینکه ابزاری بشن برای چاقتر شدن یک عده دیگه.

آمریکا تاکنون جنبش های احتماعی فراوانی به خودش دیده و این یکی هم تفاوتی با بقیه اونها در اصل موضوع نداره. اصلی که به همه ساکنین این بخش از دنیا اجازه میده که به حق به اعتراض از وضعیت معاش یا تحصیل یا هر گونه حقوق انسانی دیگری که براش مالیات هم پرداخت میکنند، بپردازند. اینکه یه عده ای هم به آشوب و بلوا میپردازند خیلی دور از انتظار نیست، به یقین در میان هر گروهی همواره عده ای هم فرصت طلب پیدا میشن که دنبال ماهی گرفتن از آب گل آلود هستن.

خوشبختانه تا امروز به نظر میاد که برنامه جنبش در ونکوور بدون هیج آشوبی برگزار شده، البته نیروهای پلیس بعد از آشوبی که در ماه ژوئن گذشته در شهر رخ داد خیلی با آمادگی در این برنامه ظاهر شدن اما اونچه که من دیدم حکایت از ارتباط نزدیک مردم و پلیس برای حفظ امنیت بود.

در آخر این رو هم بگم که هر چند تقاضاهای این حرکت اجتماعی هنوز به صورتی منسجم و قابل اجرا در نیامده تا بتواند تاثیری بر برنامه ها و تصمیمات سیاستگذاران در سطوح مختلف بگذارد، اما به نظر میاد که جنبش در جریان شکل گیری و تبدیل شدن به یک حرکت پرقدرت اجتماعی است و به زودی به اندازه کافی قوی خواهد شد تا مطالباتی را که خواسته طرفداران و شرکت کنندگان در اون هست رو به سطوح بالاتر دیکته بکنه.

عده ای هم البته بر این باور هستند که این داستان پایان نظام سرمایه داری است و به زودی همه این بساط جمع خواهد شد، که البته من هم رفتم که به چشم خودم رقتن نظام سرمایه داری رو ببینم و برای شما هم گزارش بکنم. چند تا از عکس هایی که در اون روز گرفتم رو برای شما هم گذاشتم که ببینید و یه ویودیو هم از بیرون رفتن نظام سلطه از کانادا که با حرکات موزون همراه هست رو هم در آخر آوردم.

این هم ویدیوهایی که سقوط نظام سلطه رو به دقت نشون میده، توجه داشته باشید که صحنه های این ویدیو ها بسیار دلخراش هستند.